وقتی تنهاییم دنبال یک دوست می گردیم

وقتی پیدایش کردیم دنبال عیب هایش میگردیم

و وقتی از دستش دادیم به یاد خاطره هایمان با او می افتیم

و باز تنهاییم...

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست

و دلم بس تنگ است

بی خیالی سپر هر درد است

بازهم می خندم...

انقدر می خندم که غم از رو برود.

همیشه یادتان باشد که

شما به نحوی یا طریقی فرشته کسی هستید

حتی اگر انرا ندانید.

او دوستتان دارد و به شما فکر میکند

حتی اگر هر روز نشنوید.

ایمان داشته باشید که اطرافتان مملو از عشق است

حتی اگر انرا حس نکنید.

شما تنها نیستید...

  ایستادگی کن...

                       ایستادگی کن...

                                             و ایستادگی کن...

  به یاد داشته باش که لشکری از کلاغها جرات نزدیک شدن به مترسکی که ایستادگی را فقط به نمایش می گذارد ندارند...

  و او مارا ایستاده افرید تا ایستادگی را از یاد نبریم...

با قلم میگویم...

ای همزاد

ای همراه ای هم سرنوشت...

هردومان حیران بازیهای این دوران زشت

شعرهایم را نوشتی دستخوش...!

اشکهایم را کجا خواهی نوشت؟؟!!!!

هیچکس تنهاییم را حس نکرد

                لحظه ویرانیم را حس نکرد

                             آنکه سامان غزلهایم ازوست

                                             بی سروسامانیم را حس نکرد...

خدایا!ازچه بگویم برایت!

ازقلب های سیاهی که دیگر نمی تپد یا ازکوه یخ هایی که خودرا انسان می نامند.

خدایا مگرتو روح و احساس را دروجود بشر ندمیدی؟؟؟؟!!!

خدایا برایت بگویم؟؟؟ازبلاهایی که دارد به جان وروح ما وارد می شود؟بگویم که دیگر

عشق وجود ندارد؟که واژه دوستت دارم یگر تکه کلام همه ادم نماهاست و  گفتنش

مانند خوردن یک اسمارتیز رنگی ساده است. وهر روز و هر روز به دروغ اززبان ادم نماها

شنیده می شود. خدایا مطمئنی اینان همان اشرف مخلوقاتند؟!!

پس چرا هم عاشقند هم نیستند؟هم دوستت دارند هم ندارند؟زندگی می کنند.... نه نه

اشتباه میکنم دیگر هیچکس دراین زمین زندگی نمی کند ما فقط تکرار روز های تکراری را تکرار و تکرار میکنیم!

دلم خواب می خواهد خوابی پراز ارامش بیکران بدون دغدغه فردای تکراری، بدون تکرارٍِ تکراری ها بدون دنیا و

ادم نماهای عاشق من عاشق نیستم اما... اما خسته ام خیلی هم خسته ام.

خسته تکرارها خسته ی روزگار ادم های بی احساس!!!!خسته ی خسته

من به این همهمه ی اهل زمین میخندم

                                                     گریه دارم ولی باز ببین میخندم

بی پروا شدم از بی دل شدنم...

به روزگار دور اشنا جاریشدم.

نفس هایم به شمارش لحظه های دلتنگیم مشغولند و

قلبم به اغوش کشیدن تو.

لحظه های دور از تو

با تیک تیک خواندن ساعت خاطر دیوار می شوند.

به گمانم

عاشق شده ام...

کاش...

ماه بداند که امشب تنها نیست.

نمی پرسی چرا غمگینم؟!

امشب دنیا دیوانه شده.

ستاره ها راه را بی راهه نشان ناخدا داده اند و

او حالا اسیر گرداب گشته.

کوه مهربان بی توجه به فرار اهوها از درون نرم شده و

می خواهد اتش بر سر سبزه ببارد.

نازدشت شب را ازخاطره حضورش حذف کرده.

انگار نه انگار که برای دلبری افریده شده

خسته ام...

خسته...

اما سوزش فکری چشمانم را فراگرفته.

فکر فرهاد بیچاره که محبوب شیرین نبود.

شاید اواره کوچه شوم.

از بی خوابی که بهتر است

تیر چراغ برق که خود را به جای سرو جا زده و

گمان می کند من باور کرده ام خورشید است

مرا سخت به خنده وادار کرده

به انتهای کوچه که می رسم

کودکی مرا به دوستانش نشان می دهد

و فریاد می زند:

دیوانه!

بچه ها بیاید دیوانه...

از نگاه انگشت هایشان می گریزم

ولی...

ولی...اخرمن دیوانه ام یا این دنیا؟!