من از جنس کویرم،ساکت،تنها و بی کس

نه مونس و نه همدم و یاری

گاهگاهی تنها نسیمی می آید و دلش برای تنهاییم می سوزد

و چند لحظه ای هم صحبتم می شود.

من مشتاق،سراپا گوش میشوم و او از دریا،کوه،جنگل و عشق

 می گوید و شقایقی که همیشه عاشق است

وبا رفتنش باز تنها می شوم و از خود می پرسم ایا کسی هست مرا

دوست بداردو من هم عاشقش باشم؟

اما باز می بینم که تنهای تنهایم

به آسمان می نگرم،خورشیدو ماه را میبینم که هردوعاشقند

اما همیشه تنها

هیچگاه این دورا وصالی نیست

همدیگر را در بیکرانه ی اسمان هرروز می بینند،عشق می ورزند، اما چه سود جز دیداری دور،وصالی نیست

هردو عاشق اما تنهای تنها.

با هیجان به افق چشم میدوزم به امید امدن نسیم،

چرا که جز او همدمی نیست

غافل از آنکه این انتظار نامش عاشقیست

آری عاشق شده ام

عاقبت وصال جای فراق را می گیرد

وای بر من قلبم تند تند می تپد و نفسم به شماره افتاده،

گونه هایم بر افروخته است

نسیم نیز با هیجان پیش می آیدو بی درنگ از جنگل و

 عشق و دوست داشتنش واشتیاقی که میخواهد همیشه در کنار جنگل باشد میگوید

قلبم ایستاده و نفسم بند امده و سینه ام می سوزد

 به ظاهر می خندم

اما در دل غوغاییست

با خود میگویم خوش بحال خورشیدو ماه

اگر وصالی نیست عشقی هست

اما وصال بی عشق را چه سود؟

دوست دارم از اعماق قلبم به بلندای آفرینش فریاد بکشم.

اما چه سود...

حال آموخته ام،بلندترین فریاد سکوت است

عمریست که تنهای تنهایم و کار من تنها سکوت است و سکوت است و سکوت...

دریک شب سیاه،همانسان که مرگ است

قلب دربه درو  مات من شکست

سرگشته و برهنه وبی خانمان  چوباد

رمید قلب من از سینه فتاد

زارو علیل و کور

بر روی قطعه سنگی سپیدی که انطرف، دربیکران دور

افتاده بود،ساکت و خاموش،روی گور

گوری کج و عبوس و تک افتاده و نزار

در سایه ی سکوت زری پیرو سوگوار

بی تاب وناتوان و پریشان و بی قرار،برسرزدم، گریستم ازدست روزگار

گفتم که ای تورا بخدا،سایبان پیر بامن بگو که خفته دراین گور مرگ بار؟

کز درد تلخ مرگ وی،این قلب اشکبار

خودرادرین شب تنها و تار کشت؟پیر خمیده پشت؟

جانم به لب رسید بگو این قبر کیست؟

یک قطره خون چکید یه دامانم از درخت

چون جرعه ای شراب غم از دیدگان مست

فریاد برکشید:که ای مرد تیره بخت

برسرسنگ سخت گور نوشته هرچه هست

برنگ سخت گور از بیکران دور باجوهر سرشک

دستی نوشته بود ارامگاه عشق... .

چه کسی می گوید،آینه ظاهر بین است.

من دراین آینه ها می نگرم،مرگ تدریجی خود می بینم،آتشی در دل خود می بینم

آتشی داغ که از شعله ی آن،همه ی روح و تنم می سوزد،

من دراین آینه ها بیش از این ظاهر مفلوک خودم می بینم

من دراین آینه ها می بینم

چون درختی که دراین خاک اسیری تنهاست

تشنه ی آبم و یاران عوضش شاخه های من تنها شکنند

آینه با من ازین بی رحمی سخنی می گوید.

بی گمان می خندم،مگر امکانش هست؟دوستان خنجری برمن بزنند؟

گفته ی اینه ها،چون دروغی محض است گفته ای بی معناست.

بعدازین خنده تلخ،گریه در دل پیداست

نفسم می گیرد،بغض پردرد و غمم،راه گلو می بندد

آینه از ته دل برغم من می خندد،خنده اش پرمعناست

بغض همدردیش از چهره ی تارش پیداست

خنده با این معناست

که شکست من ازین اشک دوچشمم پیداست... . 

خدا اینجاست،می دانم،می بینم، می فهمم،

خدا در چرخش کند قلم،دردامن کاغذ،

به من آهسته می گوید:من اینجایم.

خدا در خانه چشمم،خدا در آمالم،

خدا در آستان ذهن پر آشوب من تنهاست.

خدا در خواب یا در خرمن سبز نهفته در دل دانه،خدا در دستهای بسته غنچه،

خدا حتی در آواز حزین مرغ شب پیداست،

خدا در شب پره بال است،خدا در موج آواز است.

خدا در ژرف عمق کهکشان نور است.

خدا در نم نم باران،خدا در ابر،

خدا در رنگ رنگ خوشه ی رنگین کمان پیداست.

خدا راز دل دریاست.

خدا درشوق قطره،درخرامیدن به سوی ابر آشوب است.

خدا درچشمه هم میل نشستن در دل دریاست

خدا زیباست،خدا اینجاست،می دانم،می بینم، می فهمم...

هردهان چشمی ست

به حرف که می آید،پلک می زند

پس برای دهان هایی باید عینک های دودی ساخت

تا ملایم تر بسوزانند

برای دهان هایی که در آسانسورها مانده اند-عینک طبی

تا فریادهایشان برگوش ها میزان شود

وامااینک بی صدا میگویم

چشم دهانت باید سخنرانی درسکوت را بیاموزد