نمی دانی گریستن برای کسی که حدقه چشمش جز دو حفره ی بزرگ و عمیق برخاک نیست

چه رنج اورست!

چه میگویم رنج،درد،سخت!

این کلمات ازآن زنده هاست،از آن دنیای پراز توانستن،

پرازبودن و پراز زندگی کردن.

چو کسی با زبان دلم آشنا نیست

چه بهتر که از شکوه خاموش باشم

چو یاری مرا نیست همدرد

همان بهتر که از یاد یاران فراموش باشم.

زخمی در پهلویم هست...

روزگاز نمک می پاشدو من پیچ و تاب میخورم

و همه گمان میکنند که من میرقصم.

می توان می توان تنها شد

می توان زار گریست

می توان دوست نداشت و دل عاشق آدم ها را زیر پاه له کرد.

می توان چشمی را به هیاهوی جهان خیره گذاشت.

می توان صدها بار علت غصه دل را فهمید.

می توان بد شدو بد دیدو بد اندیشه نمود،آخرش هم میتوان تنها رفت.

با جهانی همه اندوه و غمو بدبختی.

همه جا تلخی و سردی و غرور

فاتحه!خوب شد که رفت!عجب آدم بد خلقی بود.

ولی ای کودک زیبای دلم آن روی سکه تماشا دارد.

وقتی میخواستم زندگی کنم،راهم را بستند...

وقتی میخواستم ستایش کنم،گفتند خرافات است...

وقتی عاشق شدم گفتند دروغ است...

وقتی گریه کردم گفتند بهانه است...

وقتی خندیدم گفتند دیوانه است...

دنیارو نگهدارید میخواهم پیاده شوم!!!

باورنمی کنم...

هرگز باور نمی کنم که سالهای سال همچنان زنده ماندنم به طول انجامد،

زیستن مشکل است و احظات چنان به سختی و سنگینی برمن گام می نهند

ودیر میگذرد که احساس میکنم خفه می شوم هیچ نمی دانم چرا؟؟؟!!!!

اما میدانم کس دیگری دردرون من جا گذاشته است

واوست مرا چنان بی طاقت کرده است احساس می کنم

دیگر نمی توانم درخود بگنجم و درخود بیارامم واز بودن خویش بزرگتر شده ام

واین جامعه بر من تنگی میکند این کفش تنگ،عشق آن سفر بزرگ!آه!چه میکشم

چه خیال انگیز و جانبخش است اینجا نبودن...!!!

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد،

نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندام چه خواهد ساخت،

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی بسازد،

گلویم سوتکی باشد در دست کودکی گستاخ و بازیگوش تا پی در پی دم گرم خویش را برگلویم سخت بفشارد

وسراب خفتگان خفته را آشفته تر سازد تا بدین سان بشکند دائم سکوت مرگ بارم را... .

خدایا ازبچگی به من آموختند همه را دوست بدارم

حال که بزرگ شده ام و کسی را دوست دارم میگویند فراموشش کن...

دنیارا بد ساخته اند!

کسی را که دوست داری،تورادوست ندارد

کسی که تورا دوست دارد،تواورا دوست نداری

اما کسی راکه تو دوستش داری و او هم تورا دوست دارد

به رسم وآیین زندگی،هرگز به هم نمی رسید و این رنج است...

 يادمان باشد از امروز جفايي نکنيم 

گر که در خويش شکستيم صدايي نکنيم ؛ 

خود بتازيم به هر درد که از دوست رسد  

بهرِ بهبود ولي فکر دوايي نکنيم ؛ 

جاي پرداخت به خود بر دگران انديشيم 

شِکوه از غير، خطا هست خطايي نکنيم ؛ 

ياور خويش بدانيم خداياران را  

جز به ياران ِ خدادوست وفايي نکنيم ؛ 

يادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند  

طلب عشق ز هر بي سر و پايي نکنيم ؛ 

گر که دلتنگ از اين فصل ِ غريبانه شديم 
تا بهاران نرسيده است هوايي نکنيم ؛ 

گِله هرگز نبُود شيوه ي دلسوختگان  

با غم خويش بسازيم و شفايي نکنيم ؛ 

يادمان باشد اگر شاخه گلي را چيديم 

وقت پرپر شدنش ساز و نوايي نکنيم ؛ 

پر پروانه شکستن هنر انسان نيست 

گر شکستيم ز غفلت من و مايي نکنيم ؛ 

و به هنگام نيايش سرسجاده ي عشق *** 

جز براي دل محبوب دعايي نکنيم ؛ 

مهرباني صفت بارز عشاق خداست ***   

 يادمان باشد از اين کار اِبايي نکنيم ...  

گوش کن "دلم"

ساده نباش این روزها سادگی طرفدار نداره

برای هیچکس نسوز چون همه به خودشون فکر میکنن نه به تو 

چشم براهه اونی که رفته نشین چون اگه برگرده هم اونی نمیشه که اول بود

به واژه های مثل "عاشقتم" "بی تو میمیرم" شک کن اینروزا تیکه کلام شدن...

حواست باشه که اصلا به تو ربطی نداره که یکی خیلی تنهاست

چون همون ادم یه روز بد تنهات میذاره

محبت زیادی هم نمیخواد بکنی چون اخرش متهمت میکنن

چشمتو ببند رو ادمها و فقط کارخودتو بکن.....

پمپاژ خون چون اینبارهم اگه بشکنی راهی جز دور انداختنت ندارم.
 

 چه می پرسی ز فریادی که پنهان درگلو دارم

که مهرخاموشی برلب،ز بیم آبرو دارم

وفای اشک را نازم که در شبهای تنهایی

گشاید عقده هایی را که پنهان درگلو دارم

من آن پرورده ی دردم که درگهواره ی هستی

به خون خوردن ز پستان غم ایام،خو دارم

من آن داغ جوانی دیده ام،دیگر چه میپرسی

زشیون ها که شبها بر مزار آرزو دارم؟

میان گریه می خندم،میان خنده می گریم

خدارا با خیال خویش اینسان گفتگو دارم

چه آفت زد به بستان امیدم کز سرحسرت

به عمری آرزوی یک گل خوش رنگ و بو دارم

من ان مرغ پریشانم که در کنج قفس از دل

هزاران ناله ی شبگیر دور از های و هو دارم

گرازسنگ جفا بال و پرم بشکست غم نبود

که با بشکسته بالی باز پای جستجو دارم